Het is de tweede thuiswerkweek en ik verval nu al in clichés. Maar, zo las ik op Twitter, we mogen niet te streng zijn voor onszelf. We waren hier met z'n allen immers niet op voorbereid.
Er zwoegt een vrouw door het park. Uit haar felgekleurde tights en fluorescerende schoenen is op te maken dat ze een poging tot hardlopen doet.
Pepernoten en het co-ouderschap: ze hebben één ding gemeen. Uiteraard niet de smaak, want het co-ouderschap is verre van zoet en luchtig.
“Maar het ging toch zo goed tussen jullie?” vraagt de vriendin over de telefoon. “In principe wel,” zeg ik. Ik begin te vertellen. Dat het niks met ons te...
Na het hoofdgerecht gebeurde het. Ik had net ingestemd met een glaasje sterke drank. Dat kon nu wel, vond ik.
Zijn antwoord was kort en simpel. Hij keek me niet aan toen hij het zei. Mijn vraag was ook kort, maar verre van simpel. “Dus je gaat je vrouw...
“Kijk, ik ben een dienstmeisje!” De vierjarige dochter van mijn vriend staat in een bloemetjesjurk-met-schort voor me en draait een rondje.
Het was even slikken. De allereerste keer dat mijn nieuwe liefde na het eten een knetterharde boer liet, wist ik: het is voorbij.
“Wat erg voor je, veel sterkte.” Die zin. Ik hoorde hem in de afgelopen weken tientallen keren.
Daar zitten we weer. Ieder aan één kant van de bank. Tussen ons een lege ruimte waar twee obese tantes comfortabel zouden kunnen zitten.
Tekstschrijver en trainer