Waarom je open deuren niet altijd dicht hoeft te doen
Het was even slikken. De allereerste keer dat mijn nieuwe liefde na het eten een knetterharde boer liet, wist ik: het is voorbij.
Het was even slikken. De allereerste keer dat mijn nieuwe liefde na het eten een knetterharde boer liet, wist ik: het is voorbij.
“Verstandig hoor,” zegt een collega, “gezien, ehm… de situatie.” De Situatie. Sinds ik online deelde dat ik ben gescheiden, denken mensen dat ik nu een hoopje ellende ben.
Wij weten inmiddels hoe het moet. Opvoeden. Ons kind zal nooit meer tegen ons schreeuwen, ongehoorzaam zijn of het bloed onder onze nagels vandaan halen.
“Wat erg voor je, veel sterkte.” Die zin. Ik hoorde hem in de afgelopen weken tientallen keren.
Waarom hadden we zo lang gewacht? Welke drempel hadden we gevoeld? Voordat mijn man en ik contact opnamen met Merel de opvoedcoach maakten we het onszelf maandenlang moeilijk.
Daar zitten we weer. Ieder aan één kant van de bank. Tussen ons een lege ruimte waar twee obese tantes comfortabel zouden kunnen zitten.
“Ze is gewoon een kreng.” Ik slik. Deze man heeft het over mijn vierjarige dochter. Ik wil hem stompen. Hard.
“Waarom zit zij er zo bij?” Mijn moeder komt de woonkamer binnen en fronst richting mijn vierjarige dochter.
Hij redde mijn week. Copywriter Aartjan van Erkel.
Jij hebt ze vast ook. Van die woorden waar je allergisch voor bent. Of voor bent geworden.