Ik ging trouwen. Ja, je leest het goed: midden in de coronacrisis deden wij gewoon een gezellig Grapperhausje.

We wandelen naar de The Little Beershop. De winkel mogen we niet in, maar bij het raam kunnen we via een babyfoon aan de verkoper doorgeven welke biertjes we willen.

Met een volle boodschappentas en een brede glimlach komt De Man de woonkamer binnen. “Heerlijk!” zegt hij. Zo zou hij elke dag wel boodschappen willen doen.

Er staat een jonge vrouw in een rode jas voor de deur. Van het Rode Kruis, laat ze ons weten. Mijn achtjarige dochter wil direct haar spaarpot legen.

Er zwoegt een vrouw door het park. Uit haar felgekleurde tights en fluorescerende schoenen is op te maken dat ze een poging tot hardlopen doet.

Pepernoten en het co-ouderschap hebben veel dingen gemeen. Alleen is het co-ouderschap helaas verre van zoet en luchtig.

“Maar het ging toch zo goed tussen jullie?” vraagt een vriendin. “In principe wel,” zeg ik. Maar dat moet ik wel even uitgebreid toelichten.

Als ik thuiskom en de woonkamer binnen stap, zie ik het meteen. Joep heeft plaatsgenomen aan de eettafel. Ik weet zeker dat hij daar vanochtend nog niet zat.

Deze foto. Kijk er even goed naar. Dat opengeslagen boek, die zoetsappige blikken. Alles klopt. En dat is nu precies het probleem.

Na het hoofdgerecht gebeurde het. Ik had net ingestemd met een glaasje sterke drank. Dat kon nu wel, vond ik.

Zijn antwoord was kort en simpel. Hij keek me niet aan toen hij het zei. Mijn vraag was ook kort, maar verre van simpel. “Dus je gaat je vrouw nooit verlaten voor mij?”

“Kijk, ik ben een dienstmeisje!” De vierjarige dochter van mijn vriend staat in een bloemetjesjurk-met-schort voor me en draait een rondje.